Stanquéau, Stang Keo
Un article de GrandTerrier.
[Cadastre de 1834] | [Cartographie] | [Tous toponymes] |
|
1 Localisation du lieu-dit
1.1 Aujourd'hui sur Google
|
|
1.2 Vue d'avion en 1948
2 Explications toponymiques
Bernez Rouz donne l'explication suivante pour l'origine du toponyme Stanquéau:
Ne implijer stankenn nemet gant ar ster traonienn e Kernev-Izel. Biskoazh ne glever an -enn dibenn ha padal e reer dalc'hmat gant ar c'hemmadur dre vlotaat da heul stank. Panevet unan amañ an holl anvioù nevez tre rak ne oa ket boas ho hendadoù da sevel tier war c'hlann ar stêrioù. Lod eus an anvioù zo graet gant stank + anv ur gêr ; n'eus netra da lavorout diwar o c'horre. Deden-nusoc'h eo ar re all.
STANKENN + ANVIOU ALL
-- Stank Queau (Stank Keo), 1454 : Stancqueau, 1684 : Stangeo, Stancqueau.
Pe ur c'heo a vije eno pe an anv den Keo an hini eo.
Dictionnaire des noms de lieux bretons (page 51) et livret sur les Villages et lieux-dits de Quimper :
Stankenn "vallée" explique Stanquen-Ven en Langolen (29).
stang : (breton moderne, stankenn), signifie vallée., à ne pas confondre avec stank, étang qui lui, se dit lenn à Quimper.
Quant au nom de personne "Quéau", Albert Deshayes donne son interprétation page 403 de son Dictionnaire des noms de lieux bretons :
PARTIE "Des noms de personnes"
Chapitre "Des noms de baptême bretons"
Quéau, en tant que nom de baptême, se heurte à ses homonymes kew "creux" ou kew "grotte", d'où est issu le nom Le Quéau d'origine toponymique. Le nom remonterait à un ancien Caio dérivé du précédent. On le relève avec certitude dans Kerguéau en Le Folgoët (29), id. en 1543, et en Plouguerneau (29), Kerguou en 1572, dans Keryau en Pleyben (29), Kergueau en 1684, dans Languéo en Lanrivoaré (29), Languéau en 1710, et dans Saint-Thia en Collinée (22), Seint Queau en 1279.