1. Er re goh hag er merc'hed hag er botred vihan,
/ Ha re pere n'int ket goest de vonet d'en emgann,
/ A laro enn ho zier, abarh mont de gousket,
/ Ur pater hag eunn ave euit er chouanted.
§ KLT
Ar re gozh hag ar merc'hed hag ar baotred vihan,
Ha re pere n'int ket gouest da vonet d'an emgann,
A laro en o zier, a-barzh mont da gousket,
Ur pater hag un ave evit ar Chouanted.
2. Er chouanted zou tud vad, hi zou gwir grecheniou,
/ Sauet de zifenn hon bro klouz el hun beleion;
/ Mar skoont ar tal hou tour, m'hou ped, digouret d'e:
/ Doue else, me zud vad, digorai d'hoc'h, eunn de.
§ KLT
Ar Chouanted zo tud vat, i zo gwir gristenien,
Savet da zifenn hon bro koulz el hon beleien ;
Mar skoont war tal ho tor, m'ho ped, digoret d'e
Doue el-se, ma zud vat, digori deoc'h, un deiz.
3. Julian bleu-ru a lare d'he vamm goh ur mitin :
/ — Me ia me ged Tinteniak, po monet a blij d'ein.
/ — De deu vreur dez me losket, ha te me losk eue !
/ Mes mar plij d'id de vonet, ra de renai Doue! —
§ KLT
Julian blev-ruz a lare d'e vamm gozh ur mintin :
- Me ya-me gant Tinteniag, pa monet a blij din.
- Da daou vreur 'deus me losket, ha te me losk ivez
Mes mar plij dit de vonet, ra da renay Doue !-
4. Pe zeie er chouanted, ez a bob korn a Vreih,
/ A Dreger hag a Gerne, hag a Wenned ileih,
/ Er re c'hlaz digoueh get-he, e maner Koatlogen,
/ Ez a gosteeu Bro-c'hall, tri mil enn ur vanden.
§ KLT
Pa zeue ar Chouanted, eus a bep korn a Vreizh,
A Dreger hag a Gernev, hag a Wened e-leizh,
Ar re c'hlas degouezh gante, e maner Koatlogen,
Eus a goste'où Bro-C'hall, tri mil en ur vandenn.
4. — Chetu enn heur e sonein, ehetu enn heur sonet,
/ Me emgafemp, eur wech c'hoah, ged er c'hoh soudarded.
/ Bec'h ar-n-hoc'h, potred a Vreih, bec'h ar-n-hoc'h, ha gwelemp!
/ Mar m'ann Diol enn-tlu get-he, ma Doue enn tu gen-emp! —
§ KLT
- Setu an eur o seniñ, setu an eur sonet,
Ma emgamfimp, ur wech all, gant ar c'hozh soudarded.
Bec'h warnezhoc'h, paotred a Vreizh, bec'h warnezhoc'h, ha gwelomp !
Mar 'mañ 'n Diaoul en-tu gante, 'mañ Doue en tu ganeomp !-
5. Ha pe oant deit de grogein, hen darc'he el un oac'h :
/ Get he bop a vuzul vad, get hen meit he benn-bah,
/ He benn-bah, hag he chaplet ez a Zanlez-Anna,
/ Ha kemed e dosteie, a oa pilet get ha.
§ KLT
Ha pa oant deut da gregiñ, eñ darc'he el un oac'h
Gante bep a vuzuilh vat, gantañ 'met e benn-bazh,
E benn-bazh, hag e chapled eus a Santez-Anna,
Ha kement a dostae, a oa pilet gantañ.
6. Ha toullet ker oa he dok, ha toullet he jupen,
Ha loud hag he vleu troc'het ged eunn tol a zabren
Hag er goed a zivere demeuz toull he goste;
Ha n'arzaoue e tarc'hout, hag oc'hpenn e kane.
§ KLT
Ha toullet-kaer oa e dog, ha toullet e chupenn,
Ha lod eus e vlev troc'het gant un taol a sabrenn,
Hag ar gwad a zivere dimeus toull e gostez
Ha n'arzave o tarc'hout, hag ouzhpenn e kane.
7. Ken n'hen gwelez kel mui tamm, hag hen gwelez endro,
/ Hag hen tennet a goste didan ur ween dero,
/ E ouilein leih he galon, chouket get hon he benn,
/ Enn eutreu Tinteniak por a-drez ar he varlen.
§ KLT
Ken n'hen gwelas ket mui tamm, hag hen gwelas en-dro,
Hag hen tennet a gostez dindan ur we'enn derv,
O ouelañ leizh e galon, chouket gantañ e benn,
An Aotrou Tinteniag paour a-dreuz war e varlenn.
8. Ha p'achiue enn emgann ar dro enn nozeoh,
/ Chouanted a zidoste, re ieuang ha re goh,
/ Hag a denne hou zokeu, hag a lare else:
/ — Chetu ma goneit gen-emp, ha hon, siouah! marue! —
§ KLT
Ha p'achue an emgann war-dro an nozvezh,
Chouanted a zidoste, re yaouank ha re gozh,
Hag a denne o zokoù, hag a lare el-se :
- Setu 'mañ goune'et ganeomp, hag hen, siwazh, marv eo ! -
|
|
1. Les vieillards et les jeunes filles et les petits garçons et tous ceux qui sont incapables d’aller se battre, diront, dans leurs maisons, avant de se coucher, un Pater et un Ave pour les chouans.
2. Les chouans sont des hommes de bien, ce sont de vrais chrétiens ; ils se sont levés pour défendre notre pays et nos prêtres ; s’ils frappent à votre porte, je vous en prie, ouvrez-leur ; Dieu de même, mes braves gens, vous ouvrira un jour.
3. Julien aux cheveux roux disait à sa vieille mère, un matin : — Je m’en vais, moi, rejoindre Tinténiac, car il me plaît d’aller. — Tes deux frères m’ont abandonnée, et toi tu m’abandonnes aussi ! mais, s’il te plaît d’aller, va-t’en à la garde de Dieu ! —
4. Comme les chouans arrivaient de chaque partie de la Bretagne, de Tréguier, de Cornouaille, et surtout de Vannes, les Bleus venant du côté de la France les joignirent, au manoir de Coatlogon, au nombre de trois mille.
5. — Voici l’heure qui sonne, voici l’heure sonnée, où nous en viendrons encore une fois aux mains, avec ces misérables soldats : du courage, enfants de la Bretagne ! du courage, et voyons ! Si le diable est pour eux. Dieu est pour nous ! —
6. Quand ils en vinrent aux prises, il (Julien) frappait comme un homme : chacun d’eux avait un bon fusil ; lui, il n’avait que son bâton, son bâton et son chapelet de Sainte-Anne, et quiconque l'approchait était abattu à ses pieds.
7. Et tout percé était son chapeau, et percée sa veste, et une partie de sa chevelure avait été coupée d’un coup de sabre, et le sang coulait de son flanc ouvert, et il ne cessait de frapper, et de plus il chantait.
8. Et je cessai de le voir, et puis je le revis, il s’était retiré à l’écart sous un chêne, et il pleurait amèrement, la tête inclinée, le pauvre monsieur de Tinténiac en travers sur ses genoux.
9. Et quand le combat finit, vers le soir, les chouans s’approchèrent, jeunes et vieux, et ils ôtaient leurs chapeaux et ils disaient ainsi : — Voilà que nous avons gagné la victoire, et il est mort ! hélas ! —
|